فاطمی ام

امام رضا(ع):

التَّودُّد الى الناسِ نِصفُ العَقلِ.

تحف العقول / ۳۳۰.

مردم دوستى نیمى از عقل و خردمندى است.
۱- انسان خردمند درک مى‏ کند که انسان‏هاى دیگر، اعضاى اجتماعى هستند که بستر زندگى و مایه امنیت روحى و سلامت تنى انسانند، و هر کدام به گونه‏اى و با حرفه و تخصص و کارى که دارند، بخشى از نیازهاى جامعه - و از آن جمله - خود آن فرد را برآورده مى ‏سازند، و هر روز و شام، آدمى به فردى و یا افرادى از آنان نیاز دارد. این موضوعى است که عقل آن را مى‏ یابد.

نیز عقل درک مى ‏کند که بهره بردارى از محصول سعى و کوشش دیگران در پرتو دوستى و محبت و مهرورزى، و خوش برخوردى ممکن است، و نه ستیزه گرى و دشمن کامى و ناسازگارى و پرخاشگرى. از این رو عاقل از راه دوستى از کار و کمک دیگران برخوردار مى ‏گردد.

۲- عقل کشف مى ‏کند که همه افراد اگر شیوه دوستى در روابط اجتماعى را برگزینند، نتیجه این روش به خودشان باز مى‏ گردد؛ زیرا به هر کس دوستى کنند، او نیز دوستى خواهد کرد، و بدین سان این روش همگانى و عمومى مى ‏گردد، و به  صورت یک نهاد و اصل و هنجار و اخلاق اجتماعى در مى‏ آید.

۳- گسترش هر سرشت و عادتى در جامعه نیاز به آموزش و فرهنگ سازى دارد، و براى آموزش اخلاق‏هاى نیک نسانى در جامعه بهترین روش عمل خود انسان‏ها است. عمل نیکان و شایستگان بهترین مدرسه انسان سازى و تربیت و اخلاق است. انسان با عملکرد خود، کارهاى نیک و انسانى را به دیگران مى‏آموزد، بدون این که خود توجه داشته باشد.